1 Kasım 2012 Perşembe

Ayların Birikimi

Hayatımın hiç bir döneminde yaşadığı kötü bir olayı günlerce haftalarca kafaya takan bir insan olmadım.Ha çok dört dörtlük bir hayatım olduğundan mı?Değil.Hani şöyle birazcık eşelesem geçmişi derler ya roman olur diye bir kaç tane roman yazılabilir 31 senemden...Ancak doğumum ve sonrasında yaşadıklarımı bir türlü içimden atamıyorum.Her aklıma geldiğinde şükrediyorum,oğluma sıkı sıkı sarılıyorum.Onu çok sevdiğimi söylüyorum.Ancak dedim ya içimden atamıyorum.

Sezaryen ameliyatından çıktıktan sonra ayılma odası denilen yerde benden uzakta inleyerek yatan minnacık bir Rüzgar var,bu hikayenin ilk karesi olarak beynimde.Sonra düşünceler,onu bana verseler,yanımda olsa iyi ederim ben onu.Konuşurum anlayacaktır...Rahatlayacaktır.

Fetal distres dediler.Yaşama uyum sağlayamadı.İnleme problemi var.Şimdi götürüyoruz,siz odanıza gelince yanınıza getireceğiz.Çocuk doktoru görecek.

Tamamdı.O zamana kadar ben de kendime gelirdim.Kırmızı tacımı takar,makyajımı yapar,bir de o klasik hastane ilk pozundan çektirirdim.

Gelmedi Rüzgar.Saatler geçti.Gece oldu sabah verirler dedi annem.Sen dinlen.Sabah oldu.Doktor kontrol için geldiğinde,iyi olduğumu beni bugün taburcu edebileceklerini,bebeğimin de önemli bir şeyi olmadığını büyük ihtimalle bugün çıkarken eve götürebileceğimi söyledi.Sevinmiştim.Kalktım koridor boyu bir kaç kez yürüdüm.Canım yanıyordu.Hem içim ruhum,hem bedenim acıyordu.Yan odalardan bebek sesleri geliyordu.Hepsinin kapısında pembe ya da mavi süsler asılıydı.Gelenler gidenler bebek şekerleri,gülmeler...Benim kapımda süs yoktu.Öylece köşede duran hastane beşiği bomboştu.Annem yanımdaydı.Sus olmuş ağlayamıyordum.Sütüm kesilirdi,makyajım akardı,bebeğim beni böyle mi görecekti.

Nihayet taburcu saati geldi.Bebeğimin olduğpu yenidoğan yoğun bakım bölümüne gidip,görüş saatinin gelmesini bekledim.Benim gibi en az 20 anne vardı.Hepsi karınlarını tutuyor.Çoğu ağlıyordu.Neyse ki ben bugün oğlumu alıp evime gidecektim.Görüş saati geldi ismimiz okundu Mehmetle birlikte ilk kez oğlumuzu görmeye giriyorduk.Onlarca küvöz..Birinin başında acı acı öten,sesini yıllar geçse unutmayacağım bir solunum makinesi...Yazık dedim.Meğer o Rüzgarmış.Ağzından ciğerlerine,burnundan midesine hortum salmışlar.Ciğerleri patlamış,göğüslerinden delip havayı boşaltabilmek için hortum takmışlar.O minicik eline damar yolu açmışlar.Oysa ben alacaktım oğlumu...Düşmedim orada ama tökezledim.Bir yerlere tutundum.Hiç böyle hayal etmemiştim.

Çıkardılar beni yoğun bakımdan.Taburcu oldum eve geldim.Annem yanımda,babam yanımda,Mehmet yanımda.Ben hamile değilim artık.Ama bebeğim yanımda değil.Elim ayların alışkanlığıyla karnıma gidiyor.Hareket yok.O zaman gözüm beşiğe gidiyor,beşik boş.Telefona gidiyor elim,saat 19:00 'da bilgi veriyoruz diyorlar.15 gün her gün saat 13:00 de hastaneye sütümü götürüp,hortumlar,serumlar,makineler içinde yatan oğlumu seyrettim.Dünyanın en zor şeyi,doktorlardan onlar için çok rutin ve sıkıcı bir iş olduğunu belli ederek çocuğunun durumunu dinlemek.Ağzından bir güzel cümle dilenmek."Durumu stabil" cümlesini "Ölmedi yani bugün de,herşey yolunda,yani hala iyileşebilir di mi?" diye sorarak "İyiye gidiyor" a çevirme çabaları...

Orası öyle bir yer ki,görüş saati gelene kadar bebeği bizim gibi yoğun bakımda olan ailelerle sizinkinin nesi var,şu var bu var,kaç haftalık doğdu,kaç gündür burada vs.. konuşurken günler geçtikte kanka oluveriyorsunuz.Orada sosyal sınıf ayrımı yok,başı örtülü,açık,sosyetik,iyi,kötü ayrımı yok.Herkes anne.Ne zaman ki isimler okunuyor yoğun bakıma giriliyor,o biraz önce can ciğer kanka olduğun insanların bir tekini bile görmüyor gözün.Sabırla doktorun gelmesini beklerken "Canımmm,oğlumm,kızım,anneciğim" sesleri birbirine karışıyor.Ne tuhaftır ki annesinin sesini duyan bebeklerin çoğu narkoz etkisinde değilse uyanıp bakmaya ya da ağlamaya başlıyorlar.Rüzgar'ın küvöz kapağını hep besmeleyle açtım.Bir keresinde bana gülümsedi.Dünyalar benim olmuştu.Mehmet çocuk gibi ,sanki benim elimdeymiş gibi "Yaa Ece götürelim artık biz oğlumuzu eve" dedi.Çok zordu ona "Götüreceğiz,az kaldı" demek.

Dile kolay gelen 15 geceyi Rüzgar iyileşecek mi?Evimize gelecek mi? diye düşünerek geçirdim.

İnsanın ömrü boyunca unutmayacağı bazı sahneler vardır ya çok alakasız ama bunlardan biri üniversite yıllarında yurtta,odada tek başına oturmuş,kapının arkasına yapışık olan "Melekler Şehri" afişini dadikalarca izlediğim sahne.

Diğeri ise Rüzgar hastaneden çıkmadan bir önceki gün,yoğun bakım odasına girdiğimde Rüzgar'ın küvözünün olduğu yerde sadece bir beşik gördüğüm sahneydi.Solunum makinası yoktu,küvöz yoktu.Korkmuştum,paniklemiştim.Olduğum yerde kalmış oraya bakıyordum.Ne kadar bakakaldım bilemiyorum.Geriden "Bebeğin orada annesi" sesini duymuş ama ikna olmamıştım."Bir anda ağlamaya başladım "Hayır yok" diyordum.Beni tutup beşiğin kenarına getirdiler.Mavi bir battaniyeye sarılı küçücük oğlum vücudunda hortum takılıolmaksızın yatıyordu.Gözlerini açmaya çalışıyor,başaramıyordu.Orada telefonla konuşmak yasak.Hemen dışarı çıktım.Mehmet'i aradım."Mehmet Rüzgar küvözden çıkmış,hiç bir şey bağlı değil,öylece yatıyor" dedim."Ece sen ne diyorsun ya sen ne diyorsunnnnnnnnnn" deyip ağlamaya başladı.Ben de tabii.Sonra geri döndüm.1 saat sonra yemek zamanlarıymış.Beklerseniz emzirirsiniz dediler.Beklemez miydim?O bir saat nasıl geçti hatırlamıyorum.Emzirme saati geldi,koyun kuzuya karıştı.Nasıl emzireceğimi gösterdiler.Hiç acemilik yaşamadık oğlumla.Bir yandan emiyor bir yandan gözlerini gözlerime dikmiş bana bakıyordu.O anda kahkahalarla gülmeye başladım.Hepsi geçmişti.Oğlum iyileşmişti.Yarın eve götürebilirdik.Bir gün kontrol altında tutulması iyiydi.

O gece nasıl geçer,bu kadın nasıl uyur,nasıl uyanır,nasıl bekler saat 13:00 olsun.Buna kalp nasıl dayanır.Göz nasıl dayanır.Dayanıyor mutluluktan bu sefer akıyor yaşlar uzun uzunnnnn.

Nihayet saat 13:00 olduğunda aldılar bizi yine odaya.annesi giydir oğlunu,altını da değiştir.Epikrizi yazılsın çıkacaksınız dediler.O korktuğum minicik bedeni giydirirken hiç zorlanmadım.Bembeyaz tam vücuduna göre bir tulum,eldivenler ve şapka giydirdim.

Eve geldiğimizde de günlerce ağladım.Yaralarına baktım.Bir yandan emziriyor bir yandan ağlıyordum.Bir aksilik olacak ve onu tekrar hastaneye bırakmam gerekecek diye günlerce gecelerce uyumadım.

Bunu yazarken bu günleri tekrar hatırlayıp ağlamamaya söz vererek yazıyorum.Oğlum yanımda ,sağlıklı ona bakabiliyorum.

Bir anne hayattan başka ne ister ki?

16 yorum:

  1. Annelik ne yuce bir duygu, canindan bir parcanin hayatindaki en onemli yapitasi oldugunu hic aklindan cikarmiyor...cok zor bir surec..yasamayan anlamaz derler ama inan her anne anlar..icinde yasar karsisindaki anlatirken..ben de bu yayini okurken o duygulara burundum...cok sukur ki..oglun saglikli ve kucaginda..sizi secmis ailesi olarak ve direnmis...

    Yuregine saglik, bunu yazarken bir anlamda son noktanda rahatlamissindir..

    Sevgiyle

    Ates boceginin annesi Muge

    YanıtlaSil
  2. Evet rahatlayacağımı umarak yazdım.Periyodik aralıkla aynı günleri yaşamak zaten yorgun olan zihnimi daha çok yoruyordu.En güzeldi boşaltmaktı.Denedim :))

    Ateş Bey'e öpücükler,sevgiler..

    YanıtlaSil
  3. bir meleğin günlüğü1 Kasım 2012 13:32

    Küvezlerle dolu odaya girdiğin yerde koptum ben.Gözlerim doldu ,dur dedim ağlama Rüzgar artık iyi...Allah hep iyilik sağlık versin oğluna,sana aliene..Kendimi senin yerine koyduım bir an ,Rabbim sana metanet vermiş ne mutlu sabretmişsin..Duygularını çok çok güzel ifade etmişsin,anne olan herkes taa yüreğinde senin yaşadıklarını yaşıyor..Ağzına sağlık.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Allah hepimizin çocuğuna sağlık versin.Orada bekleyen ailelerin evlatlarına da inşallah.Yaaa çok şükür ki yanımda sağlıkla yaramazlık yapıyor kuzum benim :)

      Sil
  4. O anı baştan aşağı yaşadım sanki, herşey gözümün önünden film gibi geçti ve elim karnımda pıt pıt tekme atan oğluma gitti hemen, o kadar çok ağladım o kadar çok ağladım ki bebeğim bile hissetti sanırım bunu.. Kıpırdanıp duruyor beni teselli edercesine.. Çok şükür varlığına.. rabbim kimseye böyle acı tecrubeler yaşatmasın, bakalım bizi neler bekliyor, inşallah güzel şeyler olacak diyorum hep, bi doğurayım da inşallah yazıcam doğum hikayemizi.. Allah bundan sonrası için sağlık sıhhat versin Rüzgar ve tüm bebeklere inşallah..

    YanıtlaSil
  5. Çok üzüldüm keşke sen okumasaydın.Bebeşin de üzülmüştür.Sen yaşama kimse yaşamasın yaşadıklarımı inşallah.Doğum hikayen dünyanın en keyifli hikayesi olsun.Sağlıkla hayırla gelsin kucağınıza evinize bebeğiniz.

    iyi dileklerin için çok teşekkürler.Amin inşallah.

    YanıtlaSil
  6. ben ikiz annesi olmakla tüm gebeliğimi acaba bu anlattığın sahneler başıma gelir mi endeişesiyle tamamladım!Şükür ki yaşamadım herşey yolunda gitti hatta bebeklerime benden önce taburcu olabilir dediler ama ben kansız kaldığım için çıkamadık hastaneden
    yazdıklarını okurken tabiki anne olduğum için gözlerim doldu ama en son cümleni takdir ettim ağlama evet her aklında geldiğinde bebeğine acıyarak bakıp ağlama aksine ne kadar güçlü bir evladım var diyerek sevin!
    sevgiler ...uzun ömürler ...

    YanıtlaSil
  7. Maşallah kuzulara :)) İkiz annesi olmak çok yorucu olmalı.Blogunu bi inceleyeyim bakalım neler yapıyorlar :)) Teşekkürler bu arada hepimizin çocuklarına sevgi dolu uzun sağlıklı ömürler versin Allah.

    YanıtlaSil
  8. Tüylerim diken diken oldu okurken,büyük geçmiş olsun,Allah sağlıklı günler göstersin tatlı Rüzgar'a..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Amin canım hepimizin evladını korusun Allah,sağlıkla büyütmek nasip etsin :)

      Sil
  9. ben de oğlum doğduğunda yenidoğan sarılığından hacettepe yenidoğan yoğunbakımda kalmıştı. çok duygulandım okurken, hiç ayrılmayın rüzgarla...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Amin inşallah siz de hiiiiççççççç ayrılmayın.Geçmiş olsun canım.Çok zor oluyor.

      Sil
  10. gözümden kaçmış bu yazın,süreci takip ediyordum ama topluca yazınca daha hüzünlü oldu :( Çok şükür şimdi o günler geride kaldı inşallah bundan sonra sağlıklı çok güzel günler sizi bekliyor olacak.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ya inşallah canım,çok şükür ki geçti gitti,bitti hepsi.Helo hanıma sağlıklı günler dileirmmmmmmmmm :))

      Sil
  11. merhaba ben ebru buraya kadar yazılarınızın cogunu okudum ama bu yazdıgınınz cok farklıydı...yıktı gecti beni...Benimde bebeğim 36 haftalık doğdu 36. haftanın nerdeyse her gunu hastanede gectii ve hep düşük tehlikesi yada erken doğum tehlikesi vardı ve sonunda erken doğum oldu.Steroit vurdurmamıştım erken doğum riskime rağmen ve benimde en çok korktuğum bu olay başımıza gelmedi Allah 'tan (yani solunum cihazına bağlı kalmadı ve yoğun bakımda yatmadı) 2.330 gr doğdu Mustafa Uras.Ama hastaneden 2.150 gr cıktı.Sarılıktan dolayı 1 gun hastanede yattı ve o gece bende hastanedeydim Şu yasadıklarının hepsini o gece hissettim o korkuyu falan ama şuan bebeğim 5 aylık ve çok çok ii maşallah .Ama aynı senin dediğin gibi sezaryanı ben uyanıktım we ilk sorduğum soru bebeğim nasıl nefes alıyor mu? Hastanede kaldığı sürede yasadıklarım ewe gidemedim we daha lohusaydım oda falan da almak aklımıza gelmedi kantinde esim ben kuzenim sabahladık klimalar falan acık donmustum o gece ama ağzımı acıp sikayet edemedim beni ewe götürmesin diye eşim.Şuan senin gibi Allah a hep şükrediyorum oğlum yanımda we sağlıklı diyeee :D o kötü günler geçti diye...

    YanıtlaSil
  12. Bu aksam kesfettim ve yazılarınızın bir cogunu okudum ama su son okuduğum beni resmen mahve.Benimde bebegim 36 haftalık dogdu 36 hafta boyunca hep b ir dusuk tehlikem we erken doğum riskim wardı yanı hep hastanelerde ve doktorlarda idik.Sonunda doğdu VE Allah a sukur yoğun bakımda dogdugunda yatmadık steroit vurdurmamıstım ben erken doğum riskine karsı Allah tan hislerim ve dualarım bosa cıkmadı dogdugunda sağlıklı idi.Mustafa Uras sarılıktan yattı hastanede ama o lohusa halimle kantinlerde sabahlamak ve donmamam ragmen esime bişey soylersem beni ewe goturur korkusuyla susmak daha neler neler...Suan canım hayatım bidanem benim 5 aylık :D Masallah gayet sağlıklı ama senn yazdığın bu hikaye gibi benimde doğumum aniden olması dusuk kilolu bir bebekle hayata dewam edebilmek ve hastanede yatması ...Bunlar bir an bile aklımdan cıkmıyor ve bende her seferinde Allah asukrediyorum...

    YanıtlaSil