Kırkımız bi çıkaydı :))

Günlerdir yazmıyordum.Hani çok yorulduğumdan bir saniyem bile olmadığından filan değil.Sadece yazmak gelmedi içimden.Loğusa depresyonu denen şeyi ucundan kıyısından yaşadığım günler oldu.Rüzgar'ı herkesten kıskanıyorum.Sanki bir anda düşürüvereceklermiş,bir yerini acıtacaklarmış gibi korkuyorum.Ben onun annesiyim.Kendini en mutlu hissettiği yer benim kollarım benim yanım.O yüzden hep benim yanımda olsun,illa kucakta durması gerekiyorsa benim kucağımda dursun istiyorum.Bazen sebepsiz yere ağlamaya başlıyorum.Aslında bana kalsa sebep çok sebepsiz değil.Oğlumun onbeş gün orada nelere maruz kaldığını düşündükçe kahroluyorum.O hortumların minnacık göğsünü delip girdiği görüntüler gözümün önünden gitmiyor.Onların hepsi çocuğumun iyileşmesi içindi ve şükürler olsun ki iyileşti ama çocuğum çok acı çekti diye çok üzülüyorum.Şimdi evinde mutlu mutlu uyuyor oğlum.Nazlanıyor bana.Sanki canını acıtan birileri varmış gibi çığlık çığlığa ağlamaya başlıyor uyurken.Kucağıma aldığım anda kesiyor sesini.Sakinleşince tekrar yatıyorum tekrar ağlamaya başlıyor.Günlerce annesiz kaldı bebem tadını çıkarıyor diyorum kendi kendime.Sarıyorum sarmalıyorum,kokularımız birbirine karışıyor.Ben onu koklaya koklaya ,o beni koklaya koklaya uyuyoruz.

Hastanede kalmasının iyileşmesinin dışında bir iyi tarafı da,yemek ve alt değiştirme saatlerinin bir rutine girmiş olması.Üç saatte bir otomatik olarak uyanıyor.Altını değiştiriyorum,besliyorum,gazını çıkarıyorum ve uyuyor.Bazı zamanlarda uyumak istemiyor.O zaman Mehmet de evdeyse dakikalarca onu izliyoruz.Bakışlarına,ıkınmalarına,gülüşlerine hayran hayran bakıyoruz.

uyandı avaz avaz...:))) Memede şimdi.Kurban olurummmmm