Çoğu zaman kendimi Allah'a yakarırken buluyorum.Bana yardım et diyorum.Gülümsüyorum,en sevimli halimle.Ardından ağlayacak gibi oluyorum ama bebeğim zarar görecek etkilenecek diye korkup vazgeçiyorum ağlamaktan.Ağlamak kendi kendine oluşan bir duygu durumunun ani bir atağı değildir.Tamamen tercihe bağlıdır.Ve bu tercih anı saliseden bile kısa olabilir çoğu zaman.Yalnızsak hesapsız ağlarız ancak yanımızda biri varsa (ki bu "biri" de ağladığımızı görmesini istediğimiz ve istemediğimiz diye ikiye ayrılır) hesaplarız ağlayıp ağlamamamız gerektiğini.Bazense hatta çoğu zamansa özellikle ağlarız.Her ne ise ağlamamayı tercih ediyorum.
Yarın saat 3'te randevum var ve gün o saate kadar pek de kolay geçmeyecek.Sabahtan bir toplantı ve ardından sözleşme için bir randevu daha.Öğlen annem gelecek.İlkinde doktorda bana iştirak edememişti,şimdi yanımda olabileceği için mutluyum.Umarım herşey yolunda gider ve annem kötü bir sürprizle karşılaşmaz.
Çok kadın tanıyorum,çoğu arkadaşım olan kadınlar.Gebe kalmadan önce çok da inançlı değillerdi.Aslında böyle söylemek çok da doğru değil,elbette inançlılardır ancak çok dile getirmezlerdi "İnşallah,çok şükür,hayırlısıyla"ları.Ne zaman ki gebe kalıyor kadın,maşallahlar,inşallahlar havalarda uçuşuyor.Bu kötü bir şey değil elbette.Annelerimizin şu anki durumlarını açıklar nitelikte.
Çok değişik,hd kalitesinde rüyalar görüorum bir kaç gündür.Zannederim hormanlardan.
Rüyalar....
Kendimi mutlandırmaya çalışıyorum.Hormonlar 70. ve 90. gebelik günleri arası hormonların en yüksek olduğu dönem diyorlar.90. günden itibaren hormon seviyesi düşer ve anne rahatlarmış.Ama yok yakınmıyorum.Bu gerçek bir mucize ve ben hayatım boyunca başıma gelebilecek ilk ve tek mucizeyi sıkı sıkı tutmaya kararlıyım.
Allah'ım yardım et.
Herkese mutlu geceler...Ve bebeğime de :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder